Een waarheid als een koe
Triatleet van het eerste uur
Formeel ben ik dat, als je terug bladert in vergeelde krantenknipsels uit de jaren tachtig, vorige eeuw. De triathlons van Hoogerheide en Steenbergen. Veel verder kwamen we niet om de driekamp uit te oefenen. Stein en Almere lag aan de andere kant van de wereld, zo voelden we dat. Als oud-wielrenner die te bang was om in pelotons te rijden, leek triathlon een uitkomst. Maar ja, dat zwemmen.
Dat ik ruim dertig jaar later nog in dezelfde sport zit, komt omdat alle vrijwilligerstaken bij de eerste triathlon van Oud Gastel al waren verdeeld en er alleen nog een microfoon klaar lag. Voor iedereen, die iets zinnigs kon aanvullen op het bestaande evenement. Eenmaal dat lulijzer vasthoudende, ging er een wereld voor me open. De rest is geschiedenis.
Als je herinneringen met de ware triathlonpioniers (Gregor Stam of Rob Barel) over trainingen ophaalt, komt steeds weer dat zinnetje ‘we deden maar wat’ bovendrijven. Daar ben je immers pionier voor. Trainingsmethodes, voeding, wedstrijdvoorbereiding. Het mocht allemaal nog geen naam hebben. Laat staan dat triatleten op trainingskamp gingen.
Mijn bovengenoemde wedstrijden waren ieder jaar in juni en augustus. Drie weken vóór Hoogerheide bezocht ik iets vaker het zwembad om wat baantjes te trekken. Na Steenbergen verdween de fiets weer voor een lange winter op zolder.
Het is eind april 2019 als ik na herhaaldelijk aandringen van triathlon-vriend Arthur Mekenkamp (‘komt er nog wat uit je koker?’) deze blog schrijf. De temperaturen schommelen op z’n Hollands heen en weer, maar triatleten op elk niveau hebben al lang de wijk genomen naar warmer oorden. Wie in het voorjaar geen tripje Lanzarote of Mallorca boekt telt niet meer mee.
Voor de openingswedstrijdjes is zo’n trainingsoord wellicht toereikend, maar als het seizoen verder vordert wil je meer dan alleen een wedstrijdbad of een atletiekbaan in niemandsland. Sporten kan in mijn optiek alleen op topniveau als er ook ruimte is voor ontspanning.
Die ruimte heb ik – als ex-sporter weliswaar – al lange tijd gevonden in Frankrijk, ons favoriete vakantieland. De variatie in het landschap, de verschillende culturen maar ook de eigengereidheid van de Fransman oefenen op het gezin Van den Broek genoeg aantrekkingskracht uit. Soms bivakkeren we in het ruwe noorden, dan weer in het zachte zuiden. En ook de Charente slaan we niet graag over. In die streek tussen prachtsteden als Poitiers en Limoges ligt Le Petit Mas d’Ile. Het is 800 kilometer van mijn woonplaats vandaan, anno 2019 is dat ‘bij de deur’.
Precies daar hebben Arthur en Caroline hun herenboerderij. Een eerste bezoek leert dat het dé ideale omgeving is voor heerlijke tochtjes op de fiets of een stevige wandeling. Onderweg kom je langs kastelen en pittoreske dorpjes. Ach, een beetje Francofiel hoef je dat niet uit te leggen. Extra dimensie met Arthur als gastheer is uiteraard dat hij al die jaren (bijna net zo’n pionier als ik, maar veel langer volgehouden) gedreven triatleet is gebleven. En dan kan een rustig fietstochtje zo maar ineens omslaan in een intensieve fiets- of hardloop trainingsweek. Voor de divisieteams in de aanloop naar de Teamcompetite, voor de lange afstand jongens en meisjes, op de drempel van een eerste 70.3 of zelfs Ironman, voor de triathlonverenigingen op zoek naar het jaarlijkse sportieve uitstapje. Voor de beginner, voor de geroutineerde triatleet. Ja voor wie niet eigenlijk?
Anderzijds, Arthur kennende, kan ieder op zijn of haar niveau meedoen en staat ontspanning en genieten voorop. Niet voor niets is hun slogan ‘Geniet hier nooit met mate’. Het mag dus maximaal en dan wordt het zelfs voor recreatieve triatleten in ruste zoals ondergetekende weer heel aantrekkelijk. Bovendien is ons jaarlijkse afspraakje in Almere al beperkt tot het doorgeven van een goede fles Franse wijn verworden. Die maak ik dan liever buit aan de Table d’Hôte samen met vele sportvrienden. Waar wachten we nog op?
Sluiten we af met nog zo’n levenswijsheid uit huize Mekenkamp.
Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je hebt gedaan dan van de dingen die je niet hebt gedaan.
Ik zeg: C’est une vérité comme une vache.
Wim van den Broek